Waarachtigheid zoeken, waar we de waarheid in het midden kunnen laten.
Journalisten hebben de taak waarheidsvinding te bedrijven en religies claimen een zekere waarheid. Dit gegeven resulteert niet altijd in een vruchtbare confrontatie. Lange tijd is in de religiejournalistiek één invalshoek dominant geweest: welke overtuigingen en denkbeelden heeft een religieuze groep of persoon en in hoeverre zijn deze consistent? En kan er eigenlijk wel bewijs bij worden geleverd? Een nee op laatstgenoemde vraag kon vaak al de bereidheid om over een bepaalde religieuze inbreng in het maatschappelijk debat te berichten, wegnemen: “Bedenksels hoeven we toch niet serieus te nemen?” Een religiejournalist kan ook besluiten om ‘de waarheid’ in het midden te laten en een tweede, afgeleide opdracht te aanvaarden: ‘waarachtigheidsvinding’.
Bij waarachtigheidsvinding verleggen we de focus van ideeën en overtuigingen, naar de praktische uitwerking van denkbeelden. Het wegen van geloofsovertuigingen staat dan niet langer centraal. De praktijk waarin overtuigingen al of niet worden waargemaakt, verdient aandacht. Dit bepaalt de maatschappelijke verdienste van personen en groepen en daarmee ook de journalistieke relevantie: “Hoe waarachtig bewegen mensen zich in de maatschappelijke praktijk?”, luidt dan de journalistieke onderzoeksvraag. Leidend hierbij is het aloude: aan de vruchten herkent men de boom. Waarachtigheid zoeken, waar we de waarheid in het midden kunnen laten.
